Liber II, 518-525

Ipsum autem sumptis Priamum iuuenalibus armis
ut uidit, 'quae mens tam dira, miserrime coniunx,
impulit his cingi telis? Aut quo ruis?' inquit. 520
'Non tali auxilio nec defensoribus istis
tempus eget; non, si ipse meus nunc adforet Hector.
Huc tandem concede; haec ara tuebitur omnis,
aut moriere simul.' Sic ore effata recepit
ad sese et sacra longaeuum in sede locauit. 525

Mas cuando, cogidas sus armas juveniles, al mismo Príamo
vio,
“¿Qué mente tan terrible, misérrimo esposo,
te empujó a ceñirte con estas armas? o ¿a dónde corres?" dijo. 520
"No de tal auxilio ni de esos defensores
este momento precisa; no,
ni aunque mi Héctor en persona estuviera presente.
Pero, ven aquí; este ara nos protegerá a todos,
o moriremos a la vez.” Habiendo hablado así con su boca lo recibió
junto a sí y colocó al muy anciano en la sede sagrada. 525

No hay comentarios:

Publicar un comentario