Liber V, 213-222

Qualis spelunca subito commota columba,
cui domus et dulces latebroso in pumice nidi,
fertur in arua uolans plausumque exterrita pennis 215
dat tecto ingentem, mox aere lapsa quieto
radit iter liquidum celeris neque commouet alas:
Sic Mnestheus, sic ipsa fuga secat ultima Pristis
aequora, sic illam fert impetus ipse uolantem.
Et primum in scopulo luctantem deserit alto 220
Sergestum breuibusque uadis frustraque uocantem
auxilia et fractis discentem currere remis.

Cual paloma arrojada súbitamente de una cueva,

que le sirve de casa y dulce nido en la oscura roca agujereada,
se lanza volando a los campos y aterrorizada con las plumas 215
da en el techo un ingente aleteo, luego deslizándose por el aire quieto
traza un claro camino y no mueve sus veloces alas:
así Mnesteo, así la misma Pristis surca en su última huida
los mares, así su propio impulso la lleva volando.
Y primero deja luchando con el alto peñasco 220
a Sergesto y con los breves vados y en vano pidiendo
auxilio y aprendiendo a correr con los remos rotos.

No hay comentarios:

Publicar un comentario