Liber IV, 450-463

Tum uero infelix fatis exterrita Dido 450
mortem orat; taedet caeli conuexa tueri.
Quo magis inceptum peragat lucemque relinquat,
uidit, turicremis cum dona imponeret aris,
(horrendum dictu) latices nigrescere sacros
fusaque in obscenum se uertere uina cruorem; 455
hoc uisum nulli, non ipsi effata sorori.
Praeterea fuit in tectis de marmore templum
coniugis antiqui, miro quod honore colebat,
uelleribus niueis et festa fronde reuinctum:
hinc exaudiri uoces et uerba uocantis 460
uisa uiri, nox cum terras obscura teneret,
solaque culminibus ferali carmine bubo
saepe queri et longas in fletum ducere uoces;

Entonces, verdaderamente aterrorizada por sus hados, la infeliz Dido
la muerte pide; odia mirar la bóveda del cielo. 450
Y para ejecutar hasta el fin lo empezado y dejar la luz,
vio, al imponer sus ofrendas en las aras que queman incienso,

(horrible de contar)
que los líquidos sagrados ennegrecían
y que
los vinos derramados se convertían en sangre impura; 455
y a nadie contó esta visión, ni a su propia hermana.
Además, hubo en su casa un templo
de mármol
de su antiguo cónyuge, que honraba con honor admirable,
adornado de níveos vellones y fronda festiva:
de aquí le pareció oírse las voces y palabras de su hombre
460
que la llamaba, cuando la oscura noche tenía las tierras,
y que por los tejados un búho solitario con fúnebre canto

a menudo
se quejaba y convertía sus largas voces en llanto.

No hay comentarios:

Publicar un comentario