Liber III, 482-491

Nec minus Andromache digressu maesta supremo
fert picturatas auri subtemine uestis
et Phrygiam Ascanio chlamydem (nec cedit honore)
textilibusque onerat donis, ac talia fatur: 485
'Accipe et haec, manuum tibi quae monimenta mearum
sint, puer, et longum Andromachae testentur amorem,
coniugis Hectoreae. Cape dona extrema tuorum,
o mihi sola mei super Astyanactis imago.
Sic oculos, sic ille manus, sic ora ferebat; 490
et nunc aequali tecum pubesceret aeuo.'


Y no menos, Andrómaca, triste por la última despedida,
lleva vestidos bordados con hilo de oro
y una clámide frigia
para Ascanio (no cede en honor)
y lo carga de regalos tejidos, y dice cosas de tal clase: 485
“Recibe también estas cosas, que sean para ti recuerdos de mis manos,
niño, y testigos del gran amor de Andrómaca,
esposa de Héctor. Coge los últimos dones de los tuyos,
¡oh!, única imagen además para mí de mi Astianacte.
Así sus ojos, así aquel sus manos, así su cara llevaba; 490
también ahora crecería contigo, con igual edad.”


No hay comentarios:

Publicar un comentario